Terapia? Nie… dziękuję – nie ma takiej potrzeby. Poradzę sobie. Dam sobie radę. Nic się nie dzieje. Znane? Tak, u mnie też tak było: „nic mi nie jest, poradzę sobie, to tylko chwilowe załamanie”. A jaka była prawda? Było źle i beznadziejnie. Niby wszystko ok, ale nie do końca ok. Czegoś brakowało. Oszukiwałam samą siebie. Nic nie było w porządku, nic nie układało się tak, jakbym chciała. Ciągle miałam pretensje do siebie i do innych. Przyszedł taki moment, że „pękłam”. Nie dałam rady. Czy się wstydzę? Nie, życie… po prostu życie. Jesteśmy ludźmi, ktoś powiedział, że możemy odczuwać tylko pozytywne emocje. Teraz już wiem, że jest inaczej – mogę być słabsza, mogę mieć gorszy dzień, mogę być zła, mogę płakać, ale też mogę śmiać się, cieszyć się z życia, mogę robić coś innego niż „wszyscy”, mogę robić to inaczej. Co z tego, że komuś się to nie podoba? Nie muszę tłumić tych emocji i zastanawiać się, co inni pomyślą. Niech myślą co chcą! Mają do tego prawo, a ja mam prawo do życia! Do życia i szczęścia po swojemu. Trafiłam do Pana Tomasza z rekomendacji. Co wtedy myślałam? …Jak mam się otworzyć przed obcą mi zupełnie osobą? Jak mi pomoże? O czym mam mówić? Czy to coś da, skoro najlepsza przyjaciółka, czy bliskie mi osoby nie pomagają. A jednak…. nie żałuję tej decyzji, nie żałuje żadnej minuty spędzonej w gabinecie! Teraz wiem, że mogę góry przenosić. Każde spotkanie otwierało mi oczy na rzeczy „oczywiste”. To dzięki terapii zrozumiałam, co mnie ogranicza, co sprawia, że jest mi źle! Teraz… teraz wiem, że żyję! jestem szczęśliwa. Jestem spełniona! Pan Tomasz to taki duchowy:”dealer”! Polecam z czystym sumieniem. I w tym miejscu jeszcze raz wielkie podziękowania za pomoc, zrozumienie, cierpliwość i czas, który Pan poświęcił mojej osobie. Mimo, że upłynęło trochę czasu od ostatniego spotkania – z każdym dniem jestem silniejsza, szczęśliwsza i jestem przede wszystkim SOBĄ! Akceptuje siebie! Żyję po swojemu. Panie Tomaszu powodzenia w dalszej pracy! Niech Pan w dalszym ciągu dodaje skrzydeł!!! DZIĘKUJĘ

Do Pana Tomasza zaciągnął mnie mąż i jestem mu za to naprawdę wdzięczna. Wydawało mi się, że sama poradzę sobie ze swoimi problemami. Na pierwszej wizycie Pan Tomasz stwierdził u mnie depresję, dopiero wtedy zrozumiałam, że sama bym sobie nie poradziła. Nie jestem w stanie opisać jak wiele zawdzięczam psychoterapii. Moje podejście do życia całkowicie się zmieniło, a przede wszystkim lepiej rozumiem samą siebie i swoje potrzeby. Dopiero teraz czuję, że żyję. Panie Tomaszu jeszcze raz serdecznie dziękuję za wszystko i pozdrawiam ????

Chciałem polecić Pana Tomka, ponieważ jest osobą profesjonalną i godną zaufania. Szeroki zakres wiedzy terapeutycznej, błyskotliwość i humor. Warto zainwestować czas i pieniądze we własny rozwój, co z czasem mocno procentuje. Potrzeba jedynie szczyty odwagi, wiele cierpliwości i wytrwałości oraz nadziei, która daje Pan Tomasz Czyżewski.

Spotkanie z terapia pozwoliło mi przejść trudne momenty, uwolnić się od przytłaczającego bagażu, dać nadzieję i wiarę w odmianę. Pozwoliło wyjść z sytuacji która wydawała się beznadziejną, bez wyjścia. Dzięki tym spotkaniom odzyskałem wiarę we własne możliwości oraz lepsze spojrzenie w przyszłość. Pokonać lęk i odzyskać równowagę. Nie było łatwo, ale było warto. Jestem pełen uznania dla pana Tomka, który ma często niełatwe zadanie a jego zawod terapeuty przysparza wielu wyzwań. Na szczęście widać owoce tej wymagającej pracy, co powinno być dla niego niemałą satysfakcją.

Pozdrawiam każdego kto ma ochotę zacząć tą fascynującą przygodę wgłąb siebie. Życzę samych sukcesów.

… bywa też tak, że ból dotyka życie bez spektakularnej przyczyny czy wydarzenia. Jest wynikiem wielu lat ukrywanych potrzeb, wrażliwości dotkniętego dziecka czy ról życiowych w których czuje się bardziej klimat więzienia niż dobrego teatru… To było moim doświadczeniem, kiedy poprosiłam o pomoc Pana Tomka Czyżewskiego. Myślę, że warto łamać wszelkie stereotypy o korzystaniu z psychoterapii, żeby dać sobie szansę na inne – jaśniejsze, silniejsze spojrzenie na życie i siebie.

Do tego jednak potrzebne jest przekonanie, ze proszę o pomoc człowieka, któremu mogę zaufać. Moje doświadczenie spotkań z Panem Tomkiem dało mi poczucie bezpieczeństwa w otwieraniu się nie tylko przed nim ale także przed samą sobą. Cenię go za wyczucie, ciepło i autentyczne zaangażowanie. To, za co mu głównie chciałam podziękować to fakt, że w czasie drogi, jaką jest terapia, nie szedł przede mną jako mentor, nie czułam jego wzroku na plecach jako obserwatora, tylko widziałam go obok siebie ramię w ramię. Dla mnie było to bardzo cenne doświadczenie mądrej i ciepłej obecności kogoś w trudnym dla mnie czasie zmagania się samej ze sobą. Jako terapeuta wykazał się również dobrą umiejętnością „przytrzymania pacjenta, kiedy chce wiać podczas operacji oraz puszczenia go wolno kiedy założone szwy dają rokowania na gojenie się ran”.

Terapia w Pracowni Dialogu jest również dlatego cennym doświadczeniem, że odkrywa się miejsca, do których można wracać, gdy potrzeba konkretnego wsparcia i ja to miejsce na swojej mapie życia zaznaczyłam (…nie jestem tylko pewna czy to ucieszy Pana Tomka … ???? )

Wpis ten może okaże się komuś pomocny w zdobyciu tego zaufania i odwagi, by zrobić coś dla siebie, by odnaleźć miejsce w życiu i w sobie, w którym czujemy się wolni …

Rzecz dotyczy Indian. Zdarza się u Indian, że mężczyzna po osiągnięciu wieku dojrzałego odwraca się od swojej żony i odchodzi do innej. Oczywiście kobiety te przeżywają żal, ból rozstania ale nie jest to poczucie opuszczenia. Przyjmują postawę aktywną. Zwracają mężowi wolność i same stają się wolne. Nie wymazują niczego z ich wspólnych lat. Nowego związku ich męża nie można porównać z ich związkiem, jest to coś zupełnie nowego. Nie umniejsza to wartości tych kobiet. Żyją one w poczuciu, że w miłości jest tak jak w przyrodzie, jest stawanie się i przemijanie. I nie zadręczają się poczuciem winy.

Jestem mężatką z krótkim stażem, dość późno zdecydowałam się na podjęcie życia we dwoje. Nie minęło kilka miesięcy od ślubu, a przygniatające poczucie „zamknięcia”, „braku perspektyw” i „wszechobecnego przygnębienia” zagościło w mojej głowie. Myślałam, że już nic emocjonującego nie wydarzy się w moim życiu, a początek naszej wspólnej drogi jawiło mi się jako zakończenie wszystkiego co ekscytujące. Inaczej wyobrażałam sobie życie w małżeństwie. Z powodu braku możliwości porozumienia się z mężem, przeżywałam olbrzymią frustrację. Czułam się niezrozumiana, nieważna, niedoceniana i niewysłuchana. Do tego praca w innym mieście, praca, której nie znoszę, a której na tym etapie nie mogę zakończyć, ani zmienić. Do tego niedawna przeprowadzka z miejsca, w którym się urodziłam, do domu męża, do innego świata, do innego miasta. Uginałam się i zaczęłam szukać pomocy u specjalisty.